Scepus Baroque jest zespołem muzyki dawnej, powołanym w roku 2013 do realizacji idei muzycznych festiwalu Barok na Spiszu, od którego wziął nazwę. Pomysłodawczynią i animatorką zespołu jest śpiewaczka Katarzyna Wiwer, dyrektor artystyczny festiwalu, a ideą są wykonania muzyki barokowej pełne energii, świeżości, otwarte na nowe interpretacje i konteksty. Scepus Baroque skupia artystów wysokiej klasy, specjalizujących się w wykonaniach muzyki dawnej, a do prowadzenia poszczególnych programów zapraszani są znakomici i cenieni muzycy. Zespół ma w swoim repertuarze liczne programy koncertowe, z których większość miała premierę podczas festiwalu Barok na Spiszu. Do ciekawszych z nich należą: „Un camino musical” – koncert barokowej muzyki Ameryki Łacińskiej (dyr. art. Martin Daniel Zorzano), „Vesperae dominicales, koncerty kościelne oraz canzony Marcina Mielczewskiego” (dyr. art Andrzej Zawisza), „Jesu, meine Freude – Bach-BuxtScepus Baroque jest zespołem muzyki dawnej, powołanym w roku 2013 do realizacji idei muzycznych festiwalu Barok na Spiszu, od którego zespół wziął nazwę. Pomysłodawczynią i animatorką zespołu jest śpiewaczka Katarzyna Wiwer, dyrektor artystyczny festiwalu, a ideą są wykonania muzyki barokowej pełne energii, świeżości, otwarte na nowe interpretacje i konteksty. Scepus Baroque skupia artystów wysokiej klasy, specjalizujących się w wykonaniach muzyki dawnej, a do prowadzenia poszczególnych programów zapraszani są znakomici i cenieni muzycy, jak Andrzej Zawisza, Andrzej Szadejko, Martin Daniel Zorzano i inni. Zespół ma w swoim repertuarze liczne programy koncertowe, przygotowane dla potrzeb festiwalu Barok na Spiszu, ale nie tylko, które zostają włączone do repertuaru zespołu. Do ciekawszych z nich należą: „Un camino musical” – koncert barokowej muzyki Ameryki Łacińskiej, „Vesperae dominicales, koncerty kościelne oraz canzony Marcina Mielczewskiego”, „Jesu, meine Freude – Bach-Buxtehude”, „Tilge, Höchster, meine Sünden – odpowiedź Jana Sebastiana Bacha na Stabat Mater Pergolesiego”, „Mikołaj Zieleński – prekursor polskiego baroku”, „Włosi na dworze Wazów”, „Pieśń nad pieśniami” (program przygotowany wspólnie ze słowackim zespołem Le nuove musiche) oraz „Psalmy Salomone Rossiego”. Repertuar zespołu dynamicznie się poszerza, a jego zmienny skład pozwala na swobodne poruszanie się w szerokim wachlarzu barokowego stylu i brzmienia. Zespół koncertował poza Spiszem także m.in. na festiwalach: Anima Mundi w Kielcach, Organy Plus w Gdańsku, Leszno Barok plus oraz w cyklu „Bach 200” w Warszawie. Koncerty zespołu są entuzjastycznie odbierane przez publiczność.

„A gdy wchodzi do kościoła, niechaj niesą przed nią chorągiew czerwoną, na której obraz ukrzyżowania mego wymalowany będzie z jednej strony, a z drugiej obraz Matki mojej, aby obaczywszy, oblubienica nowa, znak nowego oblubieńca na krzyżu zawieszonego, uczyła się cierpliwości i ubóstwa, a widząc Matkę moję oraz i pannę, sposobiła się do czystości i pokory” (reguła s. Salwatora)

W czasach współczesnych trudno się nam pogodzić ze świadomością, że przez długie wieki zarówno małżeństwo jak i pójście do zakonu nie zależało od powołania ani wyboru panny, lecz od decyzji rodziny, która rozporządzała przyszłością i przeznaczeniem swoich dzieci. Wybór stanu do jakiego przeznaczano córkę łączył się z kwestią rozporządzenia majątkiem, tworzenia koligacji, budowania przymierzy rodzinnych czy państwowych. Szczęście w miłości było pojęciem abstrakcyjnym, którym zajmowali się głównie poeci. Program „Narzeczona czy mniszka…” jest opowieścią o tęsknocie za Oblubieńcem. Zarówno tym Boskim, jak i tym ziemskim. A opowieść ta zilustrowana jest utworami kompozytorek, tak mniszek jak i świeckich. Wśród kompozytorek zakonnych znajdziemy Ulszulankę, Augustiankę oraz Benedyntynki, a szczególnie utwory pochodzące z bogatych zbiorów sióstr Benedyktynek ze Staniątek. Muzykę dopełni, czasem współgrająca a czasem wadząca się z nią, warstwa słowna, na którą złożą się teksty poetyckie oraz dokumentalne, wśród których odnajdziemy listy Abelarda i Heloizy, teksty Hildegardy z Bingen oraz dokumenty z epoki.
Wykonawcy:
Scepus Baroque & Donne Armoniche:

Katarzyna Wiwer - sopran
Adrianna Bujak - Cyran - sopran
Anna Śliwa - skrzypce barokowe
Anna Kowalska - teorba, gitara barokowa
Aleksandra Buczyńska - viola da gamba
Joanna Solecka - klawesyn, pozytyw
Anna Bugajska - recytacja

Pieśń nad pieśniami to jedna z najbardziej inspirujących ksiąg biblijnych. Traktująca o miłości między dwojgiem oblubieńców, pełna pasji, barw i niezwykłej zmysłowości od wieków stanowi natchnienie artystów. Jej wieloznaczność, odniesienia symboliczne, teologiczne i mistyczne pozwalają na wielorakie interpretacje, tworząc przestrzeń do powstawania przebogatego wyboru wspaniałych dzieł. Do tego repertuaru sięgnął zespół Scepus Baroque razem ze słowackim zespołem Le Nuove Musiche, wspólnie tworząc mieniącą się kolorami całość. Program ułożony jest z dzieł wczesnego baroku, gdzie kompozycje m. in. Monteverdiego, Grandiego, Pacellego, Schütza, Buxtehudego, Pękiela łączą się w opowieść o mistycznych zaślubinach.
Wykonawcy:
Scepus Baroque (Spisz)
Katarzyna Wiwer – sopran
Marcin Liweń – alt
Václav Čížek – tenor
Piotr Zawistowski – bas
Maksymilian Święch – klawesyn/pozytyw

Le Nuove Musiche (Słowacja)
Hilda Gulyas – sopran
Adam Szendrei – skrzypce barokowe
Peter Zelenka – skrzypce barokowe
Mateusz Kowalski – viola de gamba
Jakub Mitrik – teorba/chittarone (dyr. art.)

Słoneczna Italia – to tutaj narodził się Barok, a pochodzący stąd muzycy stali się modni i pożądani w całej Europie. Muzyka włoska stała się synonimem smaku i nowoczesności. Szanujące się dwory utrzymywały kapele składające się w dużej mierze z muzyków włoskich i przez nich prowadzone. Także na dworze Zygmunta III Wazy w Krakowie i w Warszawie przebywali kompozytorzy, którzy wpisali się na stałe w spuściznę powstałej tutaj muzyki barokowej. Giovanni Valentini (ok. 1582–1649), Marco Scacchi (1602–1662), Luca Marenzio (1553–1599), Vincenzo Bertolusi (?–1608), Asprilio Pacelli (1570–1623), Tarquinio Merula (ok.1590/1595–1665) – oto nazwiska najsłynniejszych z nich. W koncercie zatytułowanym „Włosi na dworze Wazów” usłyszymy utwory niezwykle kunsztowne, wielogłosowe, często z widocznymi wpływami szkoły weneckiej, jak i mniejsze obsadowo concerti spirituali. Obsada zespołu Scepus Baroque – 6 wokalistów, skrzypce, viole da gamba i consort puzonów historycznych oraz organy – stanowiąc różnobarwną paletę barw głosów i instrumentów, gwarantuje niezwykle przestrzenne i barwne brzmienie, a świeżość i piękno wykonania zapewnią wspaniałe koncertowe przeżycia. Program zwieńczy niedawno odnaleziony, wspaniały, dwunastogłosowy motet Luki Marenzia Iubilate Deo omnis terra.

W programie: Vincenzo Bertolusi (ok. 1550–1608), Giovanni Francesco Anerio (1567–1630), Tarquinio Merula (1595–1665), Marco Scacchi (ok.1600–1662), Asprillio Pacelli (1570–1623), Vincenzo Scapitta (1593–1656), Luca Marenzio (1553/4–1599)

Skład zespołu: 2 soprany, kontratenor, 2 tenory, baryton, 2 skrzypiec, 3 viole da gamba, violone, 4 puzony historyczne, pozytyw
kierownictwo artystyczne projektu – Andrzej Zawisza

J. S. Bach – niedościgniony twórca setek kantat kościelnych był również autorem około 50 kantat świeckich, które powstawały w Weimarze, Köthen i Lipsku. Ich powstanie wiąże się z uroczystościami okolicznościowymi rodziny królewskiej, rozmaitymi wydarzeniami uniwersyteckimi, z wykonaniami przeznaczonymi dla Collegium Musicum, czy nawet z prywatnymi uroczystościami z życia rodziny Bachów. Ich teksty są nie tylko w literackim języku niemieckim, ale także w gwarze (Kantata Chłopska) i w języku włoskim. Prawie połowa świeckich kantat zaginęła, niektóre pozostały w odpisach, ale na szczęście pozostały libretta wielu z nich, albo muzyka wykorzystana w innych kantatach kościelnych lub utworach instrumentalnych. Scepus Baroque wybrał do tego koncertu dwie kantaty sopranowe. Non sa che sia dolore, BWV 209, jest kantatą do tekstu włoskiego, wykonaną po raz pierwszy w Lipsku w 1747 roku, prawdopodobnie na pożegnanie Lorenza Albrechta Becka (1723-1768). Jej tekst jest w języku włoskim, a jego autor nie jest znany. Opowiada ona o pożegnaniu szlachetnej i wykształconej osoby, która wyrusza, by służyć ojczyźnie. Tekst posiada liczne odniesienia filozoficzne i mitologiczne. Bardzo znana jest wspaniała, rozbudowana Sinfonia w B-dur, otwierająca tę kantatę. Warta wagi również jest wirtuozowska partia fletu traverso. Drugą kantatą jest Weichet nur, betrübte Schatten (BWV 202), kantata weselna, skomponowana na ślub w Köthen w 1718 roku. Nie jest wykluczone, że Bach skomponował ją na własny ślub z Anną Magdaleną Wilcke, która była śpiewaczką obdarzoną pięknym głosem, i jest całkiem możliwe, że to ona była jej pierwszą wykonawczynią. Tekst opowiada o budzącej się wiośnie i Amorze, który, pośród piękna natury, bierze świat w posiadanie. Kantata kończy się życzeniami szczęścia, skierowanymi do młodej pary. Obie kantaty w tym programie dopełnione są jednym z bardziej znanych lubianych utworów orkiestrowych, jakim jest II Suita orkiestrowa h-moll, BWV 1067.

W programie: J. S. Bach: Non sa che sia dolore, BWV 209, II Suita orkiestrowa h-moll, BWV 1067 Weichet nur, betrübte Schatten (BWV 202)

Skład zespołu:
sopran, flet traverso, obój barokowy, 2 skrzypiec barokowych, altówka, wiolonczela, kontrabas, klawesyn
kierownictwo artystyczne projektu – Andrzej Zawisza